Pursued sinners - Brigittines recordings
Track-Info
| 1. | This lonely morning (Brigittines recordings) |
| 2. | The man (Brigittines recordings) |
| 3. | Loordy Loordy Loordy (Brigittines recordings) |
| 4. | Danse macabre (Brigittines recordings) |
| 5. | City called Heaven (Brigittines recordings) |
| 6. | Blue girl (Brigittines recordings) |
| 7. | I got to know (Brigittines recordings) |
| 8. | Brother Yeshead (Brigittines recordings) |
| 9. | Who knows where the time goes (Brigittines recordings) |
| 10. | What's wrong (Brigittines recordings) |
Pressinfo
"Géén easy listening, en Gregory Frateur en Nicolas Rombouts zouden na 'Pursued Sinners' duidelijk groeien als songschrijvers, maar het gros van hun oudste liedjes heeft de tand des tijds probleemloos doorstaan." (***)
(cv/dc), Humo#3663, p.167 (16.11.2010)
"Tijdens zijn huidige Quiet Sessions Tour lijkt Dez Mona alleszins zichzélf te overstijgen. Dat muzikale momentum hebben de heren Gregory Frateur en Nicolas Rombouts nu aangegrepen om hun haast onvindbaar geworden debuutplaat uit 2005 opnieuw op te nemen." (...) "Of ze heel erg verschillen van de originelen kunnen we u niet vertellen - zó onvindbaar is Pursued Sinners dus - maar dat liefhebbers van Moments of Dejection or Despondency en Hilfe Kommt dit een prachtige prequel zullen vinden, staat vast. Dez Mona is nog altijd de optelsom van een contrabas en een contratenor, maar ze worden op deze Brigittines Recordings wel in rijke, maar subtiele arrangementen ingebed." (...) "'Pursued Sinners - Brigittines Recordings' is gospel op het drielandenpunt van jazz, cabaret en soul. Wij hebben er alvast asiel aangevraagd." (***)
Vincent Byloo, Focus Knack, p.38 (10.11.2010)
"Indrukwekkend zijn de tot op het bot uitgepuurde nummers waaronder 'This Lonely Morning' met enkel de uiterst breekbare stem van Gregory Frateur en de donkere baslijnen van Nicolas Rombouts. Een pareltje van puur mysticisme. In andere passages zijn het accordeonist Raul Delcampo en drummer Steven Cassiers die mee het geheel een sjamaanachtig aura bezorgen. Een paar keer verzeilen we tevens in een kolkende psychedelische dimensie. Met een fragiele versie van Sandy Denny’s ‘Who Knows Where The Time Goes’. Rituele muziek om Marc Almond en Antony (wederom) groen uit te doen slaan van jaloezie."
(gtb), RifRaf #221, p.16 (13.12.2010)
Related Items
